Chrześcijańska Demokracja

Ideologię chrześcijańskiej  demokracji  zapoczątkował  papież Leon XIII (był papieżem w latach 1878-1903). 15 maja 1891 roku wydał on encyklikę  „Rerum novarum”, w której ostro skrytykował  socjalistów za postulat zniesienia własności prywatnej w gospodarce i zastąpienia jej własnością wspólną, wskazując, że „ten środek zalecany społeczeństwu sprzeciwia się niewątpliwie sprawiedliwości; albowiem prawo do posiadania prywatnej własności otrzymał człowiek od natury.” Dalej papież wskazuje, że likwidacja własności prywatnej i zastąpienie jej  własnością wspólną doprowadzi do katastrofy ekonomicznej i powszechnej nędzy [ co też się stało w XX wieku w państwach komunistycznych].

Papież  pisał  dalej: „natura każe, aby w społeczeństwie obie te warstwy [tj. bogatych i biednych] zgodnie przystawały do siebie i odpowiednio równoważyły się nawzajem”. Upominał stanowczo bogatych i pracodawców, że powinni pamiętać, że „ani boskie, ani ludzkie prawa nie pozwalają uciskać potrzebujących i nędzarzy  dla osobistej korzyści i zyski ciągnąć z cudzego niedostatku”. Według Papieża „Państwo powinno swoim prawodawstwem osłonić własność prywatną, ale musi także strzec robotników przed wyzyskiem pracodawców”. Papież nawoływał także do tworzenia katolickich stowarzyszeń robotniczych. Na gruncie zasad encykliki „Rerum novarum” powstawały  partie chrześcijańsko-demokratyczne i katolickie związki zawodowe.

15 maja 1931 roku papież Pius XI wydał encyklikę „Quadragesimo Anno” w której powtórzył obronę własności prywatnej i prawo robotników  do negocjacji zbiorowych z pracodawcami, a także iż ślepe prawa ekonomiczne nie stworzą sprawiedliwego społeczeństwa. Encyklika ta wspierała także interwencje państwa, mające charakter mediacji w konfliktach pracowników z kierownictwem.

Następni papieże: Jan XXIII (1958-1963), Paweł VI ( 1963-1978), Jan Paweł II (1978-2005) również wydawali encykliki o tematyce podobnej do poprzednich ( Jan XXIII wydał encykliki „Mater et magistra” i „Pacem in terris”, Paweł VI wydał encyklikę „Populorum progressio”, zaś Jan Paweł II wydał trzy encykliki: „Laborem exercens”, „Solicitudo rei socialis” i „Centessimus annus”) w których doprecyzowali i rozwijali nauczanie poprzedników, ale nie będę już tego rozwijał, te encykliki można znaleźć w Internecie i przeczytać. Także i Benedykt XVI wydał encyklikę „Caritas in veritate”, a papież Franciszek encyklikę „Laudato Si” i w tym roku „Fratelli tutti”.

Wszystkie partie chrześcijańsko demokratyczne na zachodzie opowiadają się za ustrojem demokratycznym, jak sama nazwa tych partii wskazuje. Najważniejsze ich zasady to: uznanie istnienia pierwiastka duchowego, etyka w polityce, godność człowieka, dbałość o dobro wspólne, doskonalenie społeczeństwa.

Niestety, obecnie partie chrześcijańsko-demokratyczne na Zachodzie Europy zatracają swój chrześcijański charakter. W Parlamencie Europejskim chadecja weszła w koalicję z lewicą i liberałami i ustępuje im we wszystkim na każdym kroku. Duża część chadeków jest osobami niewierzącymi, bardzo wielu z nich akceptuje legalizację aborcji i legalizację związków homoseksualnych. Nie jest to wina zasad sformułowanych przez Papieży, których wcześniej wspomniałem, tylko tego, że chadecy zdradzają coraz bardziej nauczanie tych Papieży. Oby to się jak najszybciej zmieniło.