Ideologia konserwatyzmu wywodzi się od łacińskiego. słowa „conservare”- zachowywać. Jej twórcą jest Edmund Burke (1729-1797). W 1790 roku wydał on książkę „Rozważania o rewolucji we Francji”. Krytykował w niej ideę dokonywania zmian na drodze rewolucji, poprzez całkowite zerwanie związku z przeszłością. Według niego rewolucja jest niedozwolonym zerwaniem ciągłości historycznej. Naród jest dziełem wielu generacji, tych przeszłych, obecnych i przyszłych. Żadna generacja nie ma prawa podejmowania decyzji w imieniu pozostałych. Rewolucja jest właśnie taką nieuprawnioną decyzją.
Burke nie twierdził jednak, że zmiany są niepotrzebne. Według niego są one potrzebne, muszą dokonywać się w imię dobra społecznego, z tym, że nie mogą w żadnym wypadku polegać na zerwaniu przeszłością. Myśl Burke rozwijał Alexis de Tocqueville (1805-1959) w politycy tacy ludzie jak William Pitt Młodszy i Benjamin Disraeli, premierzy Wielkiej Brytanii.
Konserwatyści głoszą hasła obrony porządku społecznego oraz umacniania tradycyjnych wartości, takich jak: religia, naród, państwo, rodzina, hierarchia, autorytet. Odrzucają oświeceniową teorię umowy społecznej oraz koncepcje praw natury, uważają, że człowiek nigdy nie żył sam – zawsze otaczało go społeczeństwo. W ich przekonaniu człowiek jest istotą rozumną, ale jego działanie przede wszystkim jest determinowane przez namiętności i uczucia. Konserwatyści twierdzą, że w człowieku jest nieusuwalna doza zła, która jest właśnie wynikiem grzechu pierworodnego. Człowieka nie można pozostawić samemu sobie, ponieważ wytworzyłby się konflikt między ludźmi – swoista wojna wszystkich przeciw wszystkim. Niezbędna jest władza, która zapanuje nad społecznością. Konserwatyści-wbrew liberałom- są skłonni zgodzić się na pomoc ludziom ubogim poprzez system opieki społecznej.
