Święty Jan Paweł II – część V

Pierwsze lata pontyfikatu (1978 – 1985)

Niedługo po rozpoczęciu swojego pontyfikatu Jan Paweł II zdecydował się udać w swoją pierwszą podróż zagraniczną do Dominikany, Meksyku i na Bahamy w dniach 25.01 – 01.02.1979. Ten ostatni kraj był w tym czasie rządzony przez Partię Rewolucyjno – Instytucjonalną (PRI) i obowiązywały w nim surowe restrykcje prawne, ograniczające prawa Kościoła katolickiego m.in. zakazane były wszelkie ceremonie religijne poza murami świątyń, księżom nie wolno było nosić sutann, a zakonnikom i zakonnicom habitów. Z tej przyczyny władze zgodziły się na przyjazd papieża nie jako głowy państwa, ale jako osoby prywatnej. Podczas tej podróży podkreślił, że politycy rządzący w krajach w większości katolickich powinni pamiętać o prawach człowieka, wolności religijnej i godności ludzkiej. Potępił również sympatie lewicowe, szerzące się w Kościele pod postacią tzw. teologii wyzwolenia, słowami „Kiedy indziej próbuje się dowodzić, że Jezus był działaczem politycznym, walczącym przeciw dominacji rzymskiej i władzom, a nawet zaangażowanym w walkę klas. Ale obraz Chrystusa polityka, rewolucjonisty, wywrotowca z Nazaretu, nie zgadza się z nauczaniem Kościoła”.

Ta wizyta, a także kilka następnych pielgrzymek Jana Pawła II do Meksyku (ostatnia w 2002 roku) wzmocniły Kościół katolicki w tym kraju na tyle, że w 1992 roku władze tego kraju zniosły większość prawodawstwa antykatolickiego i nawiązały stosunki dyplomatyczne ze Stolicą Apostolską, a w latach 1997 – 2000 Partia Rewolucyjno-Instytucjonalna, odpowiedzialna za ograniczanie praw Kościoła została odsunięta od władzy na rzecz prawicowej Partii Akcji Narodowej (PAN).

Zobacz także: Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych

Po powrocie do Rzymu, papież w dniu 4 marca tego samego roku opublikował swoją pierwszą encyklikę „Redemptor hominis”. Następnie, w dniach 2 – 10 czerwca odwiedził Polskę, pod hasłem „Gaude Mater Polonia”. To podczas tej pielgrzymki padły jego znamienne słowa: „Wołam, ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja, Jan Paweł II, papież. Wołam z całej głębi tego Tysiąclecia, wołam w przeddzień Święta Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi: Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi!” Szacuje się, że w tej pielgrzymce wzięło udział 10 mln Polaków. Stała się ona impulsem do masowych strajków przeciwko władzom komunistycznym latem 1980 roku, w wyniku których powstał NSZZ „Solidarność”. W roku 1979 Jan Paweł II odwiedził także Irlandię, USA i Turcję. W następnym roku, Jan Paweł II ogłosił kolejną encyklikę „Dives In misericordia” (30.11.1980). 13 maja 1981 roku miało miejsce najbardziej dramatyczne wydarzenie podczas całego pontyfikatu papieża-Polaka. Tego dnia, o godzinie 17.19. na Placu Św. Piotra Jan Paweł II został ciężko ranny w wyniku strzałów oddanych do niego przez tureckiego terrorystę Mehmeda Alego Agcę. Został natychmiast przewieziony do Polikiniki Gemelli i poddany sześciogodzinnej operacji w wyniku której udało mu się przeżyć. Następnie spędził 22 dni na rehabilitacji w szpitalu. Papież wierzył, że swoje ocalenie zawdzięczał Najświętszej Marii Pannie, co wyraził słowami „Jedna ręka strzelała, a druga prowadziła kulę”. Zamach miał miejsce 13 maja, podobnie jak pierwsze objawienie Matki Bożej w Fatimie w 1917 roku. Rok później, papież udał się do Fatimy aby podziękować Najświętszej Marii Pannie za uratowanie go od śmierci. Wtedy też miał miejsce kolejny zamach na niego- został zaatakowany bagnetem przez Juana Marię Fernandeza y Krohna, lecz nie odniósł poważniejszych obrażeń.

Czytaj także: Święty Jan Paweł II- część IV

W tym okresie, papież był bardzo mocno zaangażowany w sprawy ludzi pracy. 14 września 1981 roku ukazała się jego trzecia encyklika „Laborem exercens” w której papież zaapelował o godziwe traktowanie pracowników i nowy ład społeczno-ekonomiczny. Po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce, 13 grudnia 1981 roku, już kilka dni później, 18 grudnia, zaapelował do rządzącego wtedy w naszym kraju Wojciecha Jaruzelskiego „o zaprzestanie działań, które mają na celu rozlew polskiej krwi”. W 1983 roku w dniach 16-23 czerwca udał się z drugą pielgrzymką do naszego kraju pod hasłem „Pokój Tobie Polsko, Ojczyzno moja”. W 1984 roku, po zamordowaniu przez oficerów SB księdza Jerzego Popiełuszki wypowiedział słowa: „ Niech Pan Bóg, za pośrednictwem Pani Jasnogórskiej i naszych świętych, opiekuje się umiłowaną Ojczyzną naszą, również niech przyjmie ofiarę życia tego kapłana, którego śmierć- mało powiedzieć tragiczna, biorąc pod uwagę jej okoliczności- poruszyła ludzi na pewno w Polsce, ale poruszyła ludzi we Włoszech, w różnych krajach Europy, na całym świecie. Ta śmierć jest także świadectwem. Modlę się za księdza Jerzego Popiełuszkę, jeszcze bardziej modlę się o to, ażeby z tej śmierci wyrosło dobro, tak jak z Krzyża Zmartwychwstanie. Niech ta śmierć będzie źródłem nowego życia.” (7.11.1984). Tydzień wcześniej wypowiedział także następujące słowa: „Włączamy w naszą modlitwę w szczególności osobę tego Kapłana, którego śmierć wstrząsnęła opinią i sumieniem ludzi w Polsce i na całym świecie. Choć w ludzkim rozumieniu doznał on kaźni, nadzieja nasza pełna jest nieśmiertelności. Oddajemy mu ostatnią przysługę z chrześcijańską godnością i spokojem (…) Niech wielka moralna wymowa tej śmierci nie zostanie w niczym zakłócona ani przesłoniona (31.10.1984).

Nadal zwalczał także stanowczo tendencje lewicowe w Kościele, czego dobrym przykładem jest jego wizyta w Nikaragui w marcu 1983 roku podczas której na lotnisku w Managui skarcił księdza Ernesta Cardenala za zajmowanie stanowiska ministra w tamtejszym rządzie słowami „Musisz uregulować swoje stosunki z Kościołem”. Niezwykle ważna była także jego wizyta w Wielkiej Brytanii w 1982 roku w dniach 28 maja- 2 czerwca, która była pierwszą wizytą papieską w tym kraju od czasu jego przejścia na protestantyzm w 1534 roku.

Koniec części piątej.