Ignacy Daszyński (1866-1936)

Urodził się w patriotycznej, średnio zamożnej rodzinie szlacheckiej. Jego ojcem był
Ferdynand Daszyński, urzędnik starostwa. Od 1882 działał w kółkach socjalistycznych
w Galicji,1890 współorganizator Partii Robotniczej we Lwowie; 1892 został założycielem
i przywódcą Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej (PPSD). W latach 1897–1918 był
posłem do austriackiej Rady Państwa, następnie 1902–19 radnym miasta Krakowa.
Współpracował z  PPS, następnie PPS-Frakcją Rewolucyjną, popierał działalność
Józefa Piłsudskiego nad przygotowaniem kadr przyszłego wojska polskiego, przyczynił się do
powstania Legionów Polskich w 1914 roku, był zwolennikiem odbudowy Państwa Polskiego
przy pomocy Austro-Węgier, w latach 1912–14 działał w Tymczasowej Komisji
Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych, od był 1914 współinicjatorem
i wiceprzewodniczący Naczelnego Komitetu Narodowego, w 1918 był współorganizatorem
i wiceprzewodniczącym Polskiej Komisji Likwidacyjnej w Krakowie, w listopadzie 1918 był
Premierem i Ministrem Spraw Zagranicznych Tymczasowego Rządu Ludowej Republiki
Polskiej w Lublinie, w okresie VII 1920–I 1921 wicepremier Rządu Obrony Narodowej; od
1919 w działał w  PPS. Był członkiem jej Rady Naczelnej, następnie w okresach 1921–28
i 1931–34 jej przewodniczącym, w latach 1919–24 i 1926–28 członek Centralnego Komitetu
Wykonawczego partii. W roku 1923 założył, a następnie przewodniczył (1923–33)
Towarzystwu Uniwersytetu Robotniczego. W latach był 1919–35 posłem na Sejm (1922–28
jego Wicemarszałek, 1928–30 Marszałek). Podczas przewrotu majowego 1926 poparł
J. Piłsudskiego, ale następnie sprzeciwiał się konsekwentnie jego polityce, m.in. 1929
odmówił otwarcia sesji sejmowej wobec wtargnięcia do sejmu grupy oficerów; po 1930
(wskutek choroby) stopniowo wycofał się z życia politycznego. Przed śmiercią nawrócił się
na wiarę katolicką. Zmarł 31 października 1936 roku w Bystrej Śląskiej koło Bielska. Został
pochowany w Krakowie.