Wojciech Korfanty (1873-1939)- Myśl polityczna przywódcy walki o polskość Śląska

Wojciech Korfanty urodził się 20 kwietnia 1873 roku w miejscowości Sadzawka (obecnie
Siemianowice Śląskie) na Górnym Śląsku. Od wczesnej młodości starał się rozbudzać polską
świadomość narodową na należącym wówczas do Niemiec Śląsku. W roku 1902 za swoja
działalność Korfanty trafił na krótki czas do więzienia. Pomimo to, po wyjściu z więzienia
coraz bardziej angażował się w politykę i związał się z obozem narodowym, na czele którego
stał Roman Dmowski. O polskie, narodowe cele dbał także będąc m.in. długoletnim posłem
do Reichstagu, a także pruskiego Landtagu. W październiku 1918 Korfanty wystąpił w
parlamencie niemieckim z apelem, w którym zażądał, aby ziemie polskie przyłączone przed
dziesiątkami lat do Prus w wyniku rozbiorów miały prawo powrócić do odradzającego się
wówczas Państwa Polskiego.
Na mocy postanowień traktatu wersalskiego z 28.06.1919 r. o przynależności państwowej
Górnego Śląska miał zadecydować plebiscyt, w którym mieszkańcy tego regionu mieli
opowiedzieć się za Polską bądź Niemcami. Korfanty został polskim komisarzem
plebiscytowym odpowiedzialnym za kampanię i agitację na rzecz Polski. Nie chcąc zgodzić
się z planowanym podziałem Górnego Śląska po przeprowadzonym w marcu 1921 r.
plebiscycie, w którym za Polską padło mniej głosów, Polacy wywołali III Powstanie Śląskie.
Na jego czele stanął Korfanty. Dzięki temu powstaniu oraz zabiegom Korfantego mocarstwa
podzieliły Górny Śląsk, wyniku czego, najbardziej uprzemysłowione tereny tego regionu
trafiły do Polski.
W II Rzeczypospolitej Korfanty prowadził dalej swoją działalność polityczną i dziennikarską.
Początkowo był związany z obozem narodowej demokracji, ale od 1922 roku przystąpił do
obozu Chrześcijańskiej Demokracji. Przez całe dwudziestolecie międzywojenne był
zażartym przeciwnikiem Marszałka Józefa Piłsudskiego. W 1937 roku był organizatorem
Stronnictwa Pracy- partii politycznej powstałej z połączenia Chrześcijańskiej Demokracji,
Narodowej Partii Robotniczej i Związku Hallerczyków. W swojej działalności politycznej
Korfanty za swój punkt odniesienia uznawał katolicką naukę społeczną, sformułowaną przez
Papieża Leona XIII w encyklice „Rerum novarum” (1891) oraz jego następcę Piusa XI w
encyklice „Quadragessimo Anno”. Należał do grona jej czołowych polskich propagatorów.
Mówiąc w wielkim skrócie sprowadzała się ona do postulatów ochrony robotników przed
wyzyskiem ze strony pracodawców, nawoływała do porozumienia i współpracy między tymi

dwoma różnymi warstwami społecznymi, odrzucając jednocześnie program lewicy i szerzone
przez nią hasło tzw. „walki klas”, propagowała także hasło „sprawiedliwości społecznej”.
Przywódca polskiej chadecji odrzucał także zdecydowanie ideologie totalitarne swoich
czasów, zarówno komunizm, jak i niemiecki nazizm.
Wojciech Korfanty zmarł 17 sierpnia 1939 roku, niedługo po swoim wyjściu z więzienia, w
którym spędził w tym roku 3 miesiące, za swoją działalność polityczną skierowaną przeciwko
rządzącej w tym czasie Polską Sanacji.
Dotychczas Korfanty jest w naszym kraju postacią dosyć słabo znaną, co musi ulec zmianie
zważywszy na jego wielkie zasługi w budzeniu polskiej świadomości narodowej na Śląsku,
uzyskaniu dla II RP części terytorium Górnego Śląska po I wojnie światowej, a także w
propagowaniu katolickiej nauki społecznej, z której dziedzictwa powinniśmy czerpać obficie
także w dzisiejszych czasach.